Że niby ok wszystko. Nie kurwa, nie jest ok.

Czurek jest chory. I tak strasznie mi się chce płakać jak na niego patrzę. Bo już nic nie zrobię, nie mam pieniędzy żeby go leczyć, matka mi nie da, chyba że na uśpienie go. W życiu bym nie pomyślała, że tak strasznie będę po nim płakać. Pamiętam, jak go nie lubiłam, kiedy jeszcze miałam parkę. Kiedy gryzł szczurzycę i ona przez niego piszczała. Nienawidziłam go w tym momencie. A teraz nie wyobrażam sobie, żeby go nie było. Nie chcę, żeby umierał. Ale nie chcę patrzeć jak się męczy. Mam go dopiero rok. Musiałam go sobie sama odebrać z Chorzowa, bo Mati stwierdził, że kupi mi dwa szczury, ale przywieźć ich mi, to już nie był łaskaw. Jechałam z Alą, a z Chorzowa nas zgarnęli jego rodzice, którzy nawet nie mieli pojęcia, że jestem jego dziewczyną, co daje pewne światło na jego ówczesne odpowiedzialne podejście do mnie. Ale mniejsza. Już dawno mi przeszło. Czyli co, to nie była prawdziwa miłość? Jeszcze nie tak dawno, bo około pół roku temu dałabym głowę, że Mati był osobą, za którą mogłabym sama umrzeć z miłości.

A teraz co? Teraz Maciej, choć w tej chwili nie żywię do niego najcieplejszych uczuć. Tzn ja dla niego żyję, kocham i tak dalej, ale nie wiem, on też? Bo wcześniej byłam pewna go w 100% a teraz to sama nie wiem czy znudził mu się ten stan, czy ja mu spowszedniałam może czy co? Czy po prostu stwierdził, że starać się już nie musi, bo po co, skoro jestem tylko jego. Bo staram mu się udowadniać na każdym kroku, że liczy się tylko on. Albo po prostu już zapomniałam jak to jest myśleć jak facet, który ma w dupie uczucia, bo seks jest najważniejszy, a nie dziewczyna. Trudno się odnaleźć w prawdziwym związku, kiedy na dobrą sprawę tkwi się w tym pierwszy raz w życiu. Nie oczekuję od siebie idealności. Tzn nie, oczekuję, ale nie mam pojęcia, do jasnej cholery, jak mam być idealna?! Nic nie wiem, nie wiem nawet na czym się opierać. Pogubiłam się w tym wszystkim już doszczętnie.