I w ten sposób, mały książę, poznawałem pomału twoje młodziutkie, przepojone smutkiem życie. Przez długi czas twoją jedyną radością był łagodny urok zachodów słońca. Dowiedziałem się o tym rankiem czwartego dnia, kiedy powiedziałeś: - Bardzo lubię zachody słońca. Obejrzyjmy zachód słońca. - Ale trzeba poczekać… - Poczekać? Na co? Najpierw ogromnie się zdziwiłeś, a potem się roześmiałeś. - Ciągle mi się wydaje, że jestem u siebie. Istotnie. Każdy wie, ze kiedy we Francji zachodzi słońce, w Stanach Zjednoczonych jest południe. Aby obejrzeć zachód słońca, wystarczyłoby w minutkę przenieść się do Francji. Niestety, Francja jest za daleko. Ale na twojej malutkiej planecie wystarczyło przesunąć krzesełko o parę kroków. I mogłeś oglądać wieczorny zmierz, kiedy tylko chciałeś… - Pewnego dnia oglądałem, jak słońce zachodzi, czterdzieści trzy razy… A po chwili dodałeś: - Wiesz… kiedy jest bardzo smutno, dobrze jest obejrzeć zachód słońca. - Było ci więc aż tak smutno tego dnia, kiedy obejrzałeś go czterdzieści trzy razy? Ale mały książę mi nie odpowiedział.