Siedziałam ostatnio dość długo, siedziałam i myślałam. Dumałam nad pewnymi kwestiami nurtującymi mnie od jakiegoś czasu. Wydawało mi się, że mój umysł nie spłodził żadnej wartościowej myśli, jednak zagłębiając się coraz bardziej w absurdalnych teoriach i kierunkach... odnalazłam to czego szukałam. Dla mnie wartości po raz kolejny się zmieniły. Mimo, że od lat skupiam się na sobie, a mój introwertyzm stał się wręcz chorobą, zabrnę dalej. Zdawało mi się, że to jak żyłam dotąd było słuszne, coś mi przynosiło, jednak nie. Po raz kolejny zgubiłam swoją ścieżkę, odnaleźć jej już nie mogę. Ale mogę wybrać nową, tak też więc zrobię. Pierwsze kroki są już za mną. Szykuję myślowy grunt pod czyny. Pomimo swego egocentryzmu i zadufania, byłam za dobra. Tak właśnie, zbyt wyrozumiała, zbyt lojalna. I nic mi to nie przyniosło, nic oprócz kolejnych rozczarowań. Już nie chcę na marne dawać siebie, tym którzy nawet na to nie zasłużyli, tym którzy być może tego nigdy nie oczekiwali. Byłam ślepa. Tak, potrafię się przyznać do własnej naiwności i głupoty, do dziecinnej ufności, że komuś na czymś tutaj zależało. Kończę z tym, teraz raz na zawsze. Kto zrozumie, kto pójdzie w moim kierunku, ten się ostanie tym kim się ostać może. Droga jest jedna, i przestało mnie już obchodzić czy ktoś podoła, czy nie. Samotność nie jest zła, i ją da się przeżyć. Ja wybrałam, pora teraz na tych, którzy kiedyś uważali się za mych bliskich, czas dla tych, którzy byli pewni swego miejsca u mego boku. Dziś nastał czas starań, czy warto, nie wiem. Obojętne mi już jest czyjeś ciepło dłoń. Mogę się wyzwolić, mogę żyć w pustych czterech ścianach. Jeżeli Tobie nie będzie brak - to i mi nie będzie.