Jeszcze raz.

Jako, że nie mam zdjęć, wykorzystam co innego by móc tu zagościć chociaż na chwilkę.

Gdy nosi się w sobie zbyt dużo uczuć, różnych uczuć. Z głową dzieje się coś niedobrego. Wszytko z środka, chce znaleźć ujście, wybuchnąć. I mówiąc, że moje włosy posiadają duszę, mówię, że ona właśnie umiera. I jeśli oczy są zwierciadłem owej duszy, to nie umiem sobie wyobrazić jak bardzo cierpi. Nie umiem.

Zawsze  podobno jest konkretny powód, powyższego odczucia, ale gdzie tu szukać powodu, gdy cały świat to jedna wielka pomyłka. 

Zazdroszczę osobom, które cieszą i dają szczęście jakże banalne rzeczy jak alkohol, czy nowe spodnie. Zazdroszczę, że myślą tylko o sobie i żyją chwilą, nie myśląc co dalej.

Boże, jak mogłeś się tak pomylić! Jak mogłeś wlać we mnie tyle żalu i pragnienia lepszego świata, pragnienia, które nigdy się nie spełni. Skazałeś mnie na życiową mękę. Nie dałeś możliwości ukształtowaniu się moich cech charakteru, wybrałeś je za mnie poprzez moje otoczenie. Dałeś mi tego wszystkiego w podwojonej dawce. 

"Życie to jeszcze raz móc odetchnąć. Reszta nic nie znaczy. "