Jesiennie.

-Znowu ta jesień.. zimna, smutna i mokra- pomyślała dziewczynka.

-O jak cudownie że przyszła! Znów się do czegoś przydamy! Uradowały się rozleniwione ciepłe sweterki, ukryte w kątach parasolki, zapomniane kalosze i czekające z niecierpliwością, schowane pod stertą letnich sukienek płaszcze. Wysuwają się do przodu, stęsknione za dotykiem książki- czekają na deszcz, z nadzieją że ktoś choćby na chwilę, zajrzy do ich wnętrza. Budzą się przytulne koce, by razem z nimi mogły przenieść w inny świat, ponury nastrój swojego ulubieńca.

-Znów będzie nam lżej- zaszumiały drzewa. Liście zmieniają już kolor, wiatr porwie nam je w ich największą podróż, trochę smutno jest wtedy na nie patrzeć, w końcu umierają. Ale za to z jaką gracją- pocieszają się gałęzie. Dziwne, że najpiękniejsze są przed ostatnim lotem, często nawet nie zdążę nacieszyć ich barwami.. mogły by wisieć dłużej.

-Nie smućcie się, drodzy przyjaciele- odezwał się pień. Tak już jest, wszystko umiera, a na jego miejscu pojawia się nowe. To nieunikniony proces każdej istniejącej rzeczy- przemijanie. Najdłużej widoczne mogą być tylko gwiazdy, ich historia przeżyje wszystko- najtrwalszą pamięć ma niebo.

-Odwiedzę was co roku, mówi jesień. Robię to co do mnie należy i uważam, że nie ma nic w tym złego. Każdy musi tylko znaleźć dla siebie coś, co go we mnie ucieszy.