Dziadek Stefan

Kochany,

zawsze byłeś mi bliższy niż tata, bo dawałeś więcej uczucia, więcej nauki, więcej wszystkiego.

Z Tobą miewałam swoje konszachty jako dziecko i zawsze za wszytsko odpowiedzialny był dziadek i jego wnuczka.

Nauczyłeś mnie jeździć na rowerze, nauczyłeś obchodzić się z samochodem.

  Kiedy 5 lat temu zacząłeś chorować, gdy dostałeś rozrusznik, a otem zacząłeś zapominać, właściwie cię straciłam. Stałeś się obcy, a ja po przeżyciu pierwszej niezgody na los, zobojętniałam bo nie mogłąm nic zrobić. Byłeś, ale nie przywiązywałam już do tego takiej wagi.

Nie było już mojego dziadka, ale jakiś inny, stracony.

Ale zawsze byłeś.

    Dziś już Ciebie nie ma, a ja żałuję, że nie poświęciłam ci więcej uwagi, że nie okazałam swojej miłości, nie podziękowałam za ponad 20 lat mojego życia, w którym zawsze byłeś bodaj najważniejszym ze wszystkich dziadków.

  Najbardziej boli paradoks i oczywistość. Gdy stałam obok Twojego zimnego oblicza żałowałam, że już nie położę głowy na Twojej piersi i nie usłyszę bicia Twojego serca i nie doświadczę tego ciepła jakim kiedyś mnie obdarzałeś.

   Nie chciałam się z Tobą rozstać. Wydawało mi się, że tak już będzie zawsze. Że bez pamięci, ale będziesz obok.

Teraz chroń nas z góry i pamiętaj.

Dobranoc i do zobaczenia.