Dodano: 3 MAJA 2008
Na borów stoję skraju,
Jakby to życia był skraj;
Jak srebrny wąż-wstęga ruczaju,
Jak mroczny kobierzec-kraj.
Z oddali skądś biją dzwony
Ponad lasami aż tu;
Wzniósł głowę rogacz spłoszony
I znów się ułożył do-snu.
Lecz bór sie chwieje w błękitach,
Nad urwą skalną przez sen,
Bo JAH przechodzi po szczytach,
Kraj błogosławiąc ten.
Komentarze
Zarejestruj się teraz, aby skomentować wpis
użytkownika makrycha.
Zarejestruj się
Masz konto? Zaloguj się.
