coraz częściej wydaje mi się, że nie zasługuję na to, by żyć, by być, czuć, odczuwać i na tym podobne 

pierdolę.

trochę mi ciężko i gorzko.

ale...trzeba być twardym, zawsze uśmiechniętym, rozpierdalająco zadowolonym z życia, nie?

problem w tym, że ja nie bardzo tak potrafię, poza tym...czyż to nie obłuda, czy przypadkiem nie jest to niszczenie siebie, zatruwanie i okłamywanie?żeby ludzie myśleli, że jest dobrze, że jest "normalnie"...brakuje mi sił na uśmiech, jestem sztuczna i okropna, nienawidzę siebie i nienawidzę jak ktoś się nad sobą rozczula, a sama to robię...ożeszkurwajapierdoleichuj,wysiadam.

gniję od środka, zepsułam się

taka zgniła i zieleniejąca z zepsucia mimo wszystko was pozdrawiam

(to taki sadystyczno-żenująco-sarkastyczny akcent humorystyczny)