Witajcie w lasku Usteckim.

Kiedyś byłam całkiem inna, kiedyś wszystko było łatwiejsze, Kiedyś nic nie miało sensu a zarazem wszystko, Kiedyś nie miałam celu, żyłam tak po prostu by żyć, Tak bez potrzeb, by cieszyć się z czegoś, Ca tak na prawdę było niczym ale i wszystkim, Coś co najczęściej jest bez żadnej wartości, Potem okazuje się tak cenne by nie móc bez tego normalnie żyć, Swój cel na świecie odkrywamy dopiero poznając co to jest Przyjaźń, miłość, szczęście, smutek. Nie wiem kiedy przyjdzie mi odejść, Kiedy przyjdzie pożegnać się z promieniami porannego słońca, Z blaskiem księżyca, ale wiem żeby życie zakończyć tak, Jak można najlepiej, trzeba czynić to co by się chciało żeby nam czyniono, Ryzykować, nie czekać aż on zrobi pierwszy krok, Bo może właśnie za chwilę nadejść koniec. pocałuj mnie muśnij słowami a nawet zabij po prostu bądź z różami w ustach jak węgiel czarnymi ukuj mnie nimi zniwecz plany które jak liście z drzew spadają niewierne i zawsze wracają pod inną postacią zewnętrznie podobne pocałuj mnie muśnij słowami a nawet zabij monologiem liż moją skórę krwawiącą po prostu bądź jak Wars przy Sawie przygarnij duszę bezpańską samotną po prostu bądź dryfuję po betonie życia murowanego ceglanego asfaltowymi butami jadę po autostradzie bilansu zysków i strat zbrojenie optymizmu żelbetonem wiary mnie scala /nie wiem jeszcze jak długo../ remontuję popsute dni rysy na sercu szpachlą pokrywam maluję szare godziny farbą lekko różową raz w roku dokonuję przeglądu silnika niepowodzeń robię kosztorys budowy pogody ducha tynkuję słowami ścianę ciszy samotności papierem ściernym wygładzam smutki pokrywam papą pamięć radosnych sekund /czemu ich tak mało..?/ stawiam wieżę Babel z zapałek marzeń do nieba mojego ..naszego zakończmy dziś spory, otwórzmy swe głowy, włączmy myślenie zapomnijmy o dżemie, słowa nie pomogą ale też żadne milczenie, musisz uwierzyć że życie jest marzeniem. to co odeszło nie wróci... choć już raz tak się zdarzyło.