I've entered the Abyss...

[słucham] Z odmętów swojej muzycznej dyskografii wyciągnęłam, wywlekłam wręcz dawne brudy, zaległe gdzieś w kątach śmieci i zabrudzam swojego winampa Linkin Parkowym "A Place for my Head" i Berlin Express "Die Russen komme"
[czytam] Moje szare komórki zostały całkowicie pozbawione pokarmu i obumarły śmiercią straszliwą, w męczarniach, bólu głowy, dymie tytoniowym i hektolitrach wypitego w dobrym, złym towarzystwie, samotnie, alkoholu. Dlatego też nie jestem zdolna do czytania czegokolwiek, poza internetowymi wypocinami pseudoartystów lub też dobrze piszących, choć rzadko się do tego talentu przyznających znajomych. Moje ręce nie mogą liczyć na pachnący drukiem papier, na atramentem pisane litery, na piękne okładki. Finito, wszystko przeczytane, a funduszy brak, choć wystawy księgarni wszelakich kuszą, oj kuszą strasznie.

Z racji braku zdjęć własnych, męczę was moim demonicznym potworem, który zakłóca skutecznie ciszę nocną. Bjacz!

Nienawidzę zimy, szczególnie tej bardzo późnej, gdy nie ma śniegu, ale pozostaje mróz, zimno, ciemno wszędzie, plucha na dworze i całkowita niechęć do egzystencji wszelakiej. Szczególnie, gdy są ferie, a ja podświadomie marzę o wyjściu gdzieś, z kimś, sama, gdziekolwiek. Zima to tej straszny okres, gdy zapuszczam się niczym grzyb pod umywalką, a wiosną wyrzekam sobie, że wyglądam jakbym wyszła z dżungli, po co najmniej roku nie obcowania z kosmetykami, fryzjerem, podkładem, pudrem i wszystkim tym, bez czego przeciętna tapeciara, czyli w tym wypadku niestety ja, żyć nie może. Ba! Nie powinna. Gdyż wystraszyć może niejednego przechodnia na ulicy, gdy tak całkiem zapuszczona, w pełni tego świadoma, idzie rano (tuż po oderwaniu się o siódmej rano od komputera, gdyż nocny tryb życia jest bardzo zdrowy i wskazany) po bułki, nie siląc się nawet na użycie prostownicy, tej zbawiennej prostownicy, która jest w stanie nadać jej, choć trochę ludzki wygląd.

Potrzebuję wyjazdu, natychmiastowego oderwania od rzeczywistości, wpakowania byle czego do plecaka, nie zapominając oczywiście o fajkach, biletu do nikąd i spania byle gdzie, ale nie potrafię się zdobyć na tę odrobinę wolności, na ten całkiem buntowniczy akt określenia własnej niezależności. Chcę wyciągnąć się z bagna własnych nieskładnych myśli, ale bez czyjeś pomocy nie jest to wcale takie proste. Chcę samotnej ucieczki, a zarazem potrzebuję kogoś, kto będzie mnie trzymał za rękę, gdy tak całkiem dla zabawy, własnej masochistycznej przyjemności będę balansować na krawędzi.
Podsumowując chcę już wiosnę, chcę poczuć, że w moim martwym ciele kryje się, choć iskierka życia i bynajmniej nie mam zbytniej ochoty, by bodźcem do ruszenia mózgiem były studia (tak, powrót do szarej studenckiej rzeczywistości po trzech tygodniach wolnego wydaje się być gorszy od średniowiecznych tortur).

Wracam do romansowania z apokryfami, psalmami i innymi jakże kuszącymi ami, starając się odgonić gdzieś na bok myśl, że chciałabym jakiś koncert, jakiś konwent, coś, za czym nie tęskniłam już chyba z rok, twierdząc, że stałam się starym, zgrzybiałym demonem, który potrzebuje gorącej kawy z rana, a wieczorem kapci i gazety.

A we wtorek egzaminowo-piwowo-imprezowo przewidziany powrót z nieodmiennym kacem moralnym.

------------------------------------------------------------------------

If I had a world of my own,

everything would be nonsense.

Nothing would be what it is,

because everything would be what it isn't.