Wysyłajcie zdjęcia a znajdzie się na photoblogu .

Tutaj macie e-mail: [email protected]

Myślę,że nie powinnam patrzeć na niego tak,jak patrze teraz. Nie powinnam myśleć,że może coś z tego będzie.

Czuję się beznadziejnie pusto.

Codziennie to samo. Wstaję, idę do szkoły, wracam do domu, robię lekcje, idę spać. I tak bez przerwy. Jeszcze gdzieś w między czasie obżeram się słodyczami. Przestałam robić cokolwiek interesującego. Coś, co by mnie w jakiś sposób rozwijało, inspirowało. Kompletnie straciłam natchnienie do życia. Jestem nudna, każdego dnia taka sama. Przewidywalna. Brakuje mi w tym wszystkim trochę rozrywki, czegoś niespodziewanego.

K. też taka jest. Jeszcze bardziej. I od jeszcze dłuższego czasu. Na każdej przerwie słucha muzyki, patrzy w okno, nie rozmawia z nami, prawie wcale się nie śmieje. Mówi, że słabo się czuje, że śpi po trzy godziny w najlepszym przypadku, od rana do powrotu do domu nic nie je. Napisał do niej kolejny kolega, tym razem lepszy od poprzedniego, wysłał nawet piosenkę Myslovitz, z którą K. przez cały dzień się nie rozstaje. Fakt faktem, jest genialna. I mimo to, że w szkole zachowuję się całkiem normalnie - nie daję po sobie poznać, że czuję się fatalnie - nie potrafię zagadać do K, spytać się o co chodzi. Zazwyczaj chodzimy w trójkę - ja, K. i A., jednak widzę, że to A. zna się na wszystkim bardziej, że to ona pomaga, pociesza. W sumie racja, ja tego nie potrafię, z resztą widać to po ostatniej rozmowie i wpisie, w którym ją opisałam. Czuję, że K. się ode mnie oddala, ale nie umiem jej zatrzymać. I choć czasem wszystko jest dobrze, obie jesteśmy radosne i się śmiejemy, to wiem, że to tylko pozory. W rzeczywistości obie jesteśmy inne, a jej coś się stało, nie wiem tylko co.

Chcę maj. Proszę, jak ja chcę już maj...

Wiem, że wtedy będzie już dobrze. Czuję to.

Ważne, aby mieć kogoś takiego, kto cię kopnie w odpowiednim momencie w dupę, wyzwie cię, siądzie na psychikę. On to robi dla tego, żebyś sobie życia nie zmarnował i żebyś się otrząsnął. Ten ktoś nazywa się przyjaciel.

Zamiast zaproszenia do ekskluzywnej restauracji, chciałabym, aby zabrał mnie w miejsce na świeżym powietrzu, w którym jeszcze nie byłam. Zamiast drogiego prezentu, wolałabym dostać ładnego kwiatka, albo paczkę ulubionych żelków. Zamiast wielkich miłosnych deklaracji, wolałabym spojrzenia prosto w oczy i jeden szczery pocałunek.

i potrafię 20 razy przeczytać od ciebie tego samego sms-a, bo daje mi on tyle radości jakbym czytała go po raz pierwszy.

Faceci są jak niektóre radioaktywne pierwiastki: mają bardzo krótki czas połowicznego rozpadu. Potem już promieniują śladowo. I przeważnie tylko w innych laboratoriach. Chociaż niekoniecznie. Wystarczy, że laborantka jest obca i młodsza.

w sercu mieć dobro a w głowie trochę dzikiego porno.