Mówi się, że najpiękniejsze chwile nigdy nie wrócą. Wrócą. Wrócą w snach, w marzeniach, w tęsknocie. Będą szły w parze ze łzami.

Miałam Go tylko polubić,

a zakochałam się do granic własnych możliwości,

nawet nie wiedziałam że tak

potrafie.  ...

 
Nawet nie masz pojęcia

 ile razy otwierałam okno rozmowy,

 żeby do Ciebie napisać

i za każdym razem zamykałam je

 przypominając sobie,

że przecież już się

nie znamy.

Czasami trudno jest sobie uświadomić, jak bardzo w dupie mają nas ludzie, na których tak cholernie nam zależy.

Mam dość wszystkiego.

Życia bez odrobiny radości.

Każdy dzień taki sam, bez różnicy.

Nieustannego poczucia winy,

codziennego budzenia się

i kładzenia do łóżka

zawsze z ta sama myślą,

myślą o Nim.

.

.

.

 Spojrzenie Mu w oczy jest dla Mnie wyzwaniem,

którego chyba nigdy się nie podejmę.

ujęcie Jego dłoni na przywitanie wydaje się być rzeczą niemożliwą

. nie wspomnę już o jakiejkolwiek rozmowie.

zobaczenie Go gdzieś na ulicy przyspiesza bicie maleńkiego,

ledwie żyjącego serca.

poczucie Jego zapachu przyprawia całe ciało o dreszcze.

a pomyśleć, że tak niedawno był facetem, dla którego całkowicie straciłam głowę i naiwnie oddałam serce.