Bardzo stare zdjęcie...

Czas leci, a chwile mijają. Wspomnienia zostają w pamięci na zawsze. Nie tęsknimi za ludźmi tylko właśnie za łączącymi nas z nimi wspomnieniami. Im ich więcej tym bardziej przywiązujemy się do drugiego człowieka i tym trudnie jest potem znieść utratę tej osoby. Czujemy pustkę.

Kiedyś żyłam swoim właśmym światem. A tym Światem był ON. Teraz otworzyłam się do innych i nie mam swojego jednego, niepowtarzalnego miejsca na ziemi, swojego małego świata. Nie widziałam nic poza nim.

Za szybko się zakochuję i przywiązuje. Po co kurwa kochać jak i tak w końcu coś się spieprzy? Nadal nie mogę uwierzyć, że mówiłam "na zawsze".Kurwa. Jaka ja byłam głupia. Przeglądam moje stare wiadomości i zastanawiam się co ja mialam w tedy w głowie. Zmieniłam sie i to strasznie. Byłam tak zakochana, że nie widziałam jak on mnie rani. Kochałam go tak bardzo, był całym światem. Nie widziałam jego złych stron. Za późno się obudziłam, za bardzo przywiązałam. Czasem zastanawiam się czy on naprawdę kochał mnie prawdziwie i bezgranicznie jak ja. Jak by kochał to nie pozwoliłby odejść, prawda?

Wszyscy mówią, że się zmieniłam. TAK - prawda. Zmieniłam się ale tylko dzięki temu mogę normalnie żyć, smiać się, cieszyć. Staram się czerpać z życia wszystko co najlepsze. Zastanawiam się również czy ja drugi raz mogę pokochać tak samo mocno jak JEGO. Co jeśli nie? Co jeśli nie nie potrafie już dażyć ludzi miłością. Ale kurwa, zakochuję się. To jest najgorsza choroba. Okazując uczucia pokazujemy słabość. Rozum przy uczuciach jest niezdatny. Coraz więcej nieprzespanych nocy i pytań bez odpowiedzi. Zastanmawiam się co by było gdybym zachowała się inaczej, byłabym lepszą dziewczyną. Ale czy to teraz coś zmieni? Co się stało to się nie odstanie.