Moja mała

       Za każdym razem jak patrzę na to zdjęcie mam łzy w oczach i ogromną ochotę by przytulić moje pieski. Nie potrafię wyobrazić sobie, że mogę ich więcej nie zobaczyć... Niestety widziałam je tylko kilka krótkich chwil, a na dodatek dzielił nas płot, więc nie mogłam ich nawet przytulić, jednak i tak ryczałam obficie i mówiłam do nich jak nienormalna. Ludzie na ulicy patrzeli sie na mnie jak na wariatkę, gdyż wszyscy moi sąsiedzi pewnie już dawno zapomnieli, że to ja jestem ich właścicielką, oraz że mieszkałam tam z nimi przez większość życia.

        Minęło już wystarczająco dużo czasu, że nawet moje dwie piękne iskierki zapomniały kim jestem. Zajęło im to kilka minut, by rozpoznać we mnie tą małą dziewczynkę, którą zapamiętały. Tak bardzo chciałabym tam z nimi zostać i juz ich więcej nie opuszczać, jednak wiem, że narazie to niemożliwe...

        Pożegnanie z nimi było jedną z najtrudniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek musiałam zrobić...