jest mrok prawda?

zaczeło się układać, zbieram sznurki które muszę powiązać ze sobą.

czuję się stabilniejsza (wreszcie!) choć nie zawsze bywa komfortowo.

ale nie można mieć wszystkiego nie? :) 

mijają dni, odchodzą problemy, przchodzą nowe.

trzeba podejmować decyzje, niestety-bez nich się nie da.

a szkoda! byłoby pięknie w takim bezproblemowym życiu, nie?

wiem tylko tyle, że muszę się trzmać tego co mam, jest mi z tym dobrze.

wiem, kiedyś wyjdzie mi to na dobre. chcę w to wierzyć, próbuję i wierzę.

Uspokój się duszo, uspokój. Nie lękaj się chłodu i mroku.

P daje mi siłę, która daje mi tą wiarę i wiem że RAZEM przeżyjemy każdą burzę.

mam nadzieję, że M będzie. że ja będę obok niego że będzie dobrze.

Nie idź za mną, bo nie umiem prowadzić. Nie idź przede mną, bo mogę za Tobą nie nadążyć. Idź po prostu obok mnie i bądź moim przyjacielem.

(P. - to też do Ciebie)

 krok po kroku zbliżam się do pionu, małe kroczki dla człowieka- wieeelgaśne dla mnie.

jednocześnie próbuję pokazać ten pion innym, chyba niestety nieudolnie.

muszę nad tym pracować, eh, kupe roboty.

sezon się skończył, ekhem, kończy, skończy się też radocha: treningi, wyjazdy spotkania.

trzeba będzie coś organizować. postanawiam sobie że tego nie  zaprzepaszczę. oj nie!

bardzo dużo myślę o MIEJSCU, o MIEJSCU w którym czas mmija wolniej,

ba! chyba się zatrzymuje.

mogę tam wrócić, ale nie wiem czy podołam, przyjmą mnie tam wiem o tym.

tęsknię za WAMI, za tą atmosferą swobody i dobrego samopoczucia.

nie zawsze to odczuwałam, ale teraz widzę że to nie było z winy MIEJSCA lub WASZEJ,

to była wina mojego podejścia.

czas na zmniany.

wróć!!! 

nie zmiany całkowite, raczej doszlifowywanie tego co mam. obym nie przegieła.

coś czuje, że N nieświadomie mi w tym pomoże.

:)