w świecie musi być równowaga.teraz to widze. jedni sa szczęśliwi to drudzy musza cierpieć.

straciłam wszystko, zyskałam też trochę, lecz strata bardzo boli. straciłam pasje, miłość, sens życia. ktoś stał się obrzydliwie szczęśliwy kosztem mojego cierpienia, najgorsze, że muszę udawać, że wcale nie chce mi się beczeć za każdym słowem. brak mi mojego miejsca. jestem zawieszona w przestrzeni. przynajmniej teraz nie muszę wybierać. świat jest cały pełen hipokrytów. i ludzi którzy nie rozumieją, że komuś może byc po prostu przy nich źle, bo się ich ten ktoś nie widzi akceptacji z ich strony. czuje się jakby ktoś zawiązał mi na oczach półprzeźroczystą hustkę a do tego powiązał ręce. próbuję się zngażować z wsprawy blache typu dobre wywiązywanie się z obowiązków przewodniczącej. to głupie ale chyba dzięki temu funkcjonuje. teraz już wiem muszę stanąć z boku.

nie wiem kim jestem,

nie wiem kim będę,

nie wiem czy będę

będę, czasem, może, jeżeli w ogóle będę

Z biegiem czasu życie przestaje być proste