Obiecałeś mi,że już nie zasnę

Obiecałeś,że długo będę myślała nad tym co się stało

Nie kłamałeś i tym razem

A szkoda..

Kołysanie..

Dobre sobie..

To huśtanie na wzburzonych falach oceanu

Gdzie myśli są dalekie od harmoni i wymarzonego stanu

Tam nie ma ciszy przed burzą

Tam nie ma kolorowej tęczy, która pojawia się jako znak Przymierza

Nie ma tam wtedy nic

Kompletnie nic

Każdy świt stawał się autorem ciemnych wspomnień- znów nie kłamałeś..

A szkoda..

Jednak stał się cud

Zabłysło nowe słońce, już nie takie tekturowe z namalowanym  sztucznie przyklejonym uśmiechem pogodynki

Świeciło..

Promienie przedzierały się najpierw nieśmiało przez zasłony wspomnień

Potem jakby kamerdyner odsłonił okno o świcie

W pokoju stało się jaśniej

Dzieliła mnie już tylko firana ręcznie haftowana w kilka ciężkich wspomnień

Wstałam.

Powoli jakby z obawą podeszłam do okna

Chciałam odsłonić firanę

Ręka mi drżała jak alkoholikowi któremu zabrakło wonnego płynu

Cofnęłam ją i odeszłam ze wstydem spuszczając głowę

Wróciłam(!)

Tym razem silniejsza

Odsłoniłam jednym silnym ruchem moje okno

Okno na świat

Została już tylko zimna szyba

Tylko szyba dzieliła mnie od świata

Nagle ktoś otworzył okno

Tak z zewnątrz, bo po mojej stronie nie było klamki.