Zaraz go nie będzie a ja z tego nie korzystam :

Ale fakt jest taki, że mi się nie chciało

Soł

Nie wiem czy znajdę sobie innego bloga do pisania,

Za tym naprawdę będę tęsknić, tyle lat już minęło

Tyle historii do której wracam nieraz

Ale nie czuję żalu, smutku z tego powodu

Na początku owszem, przypomniałam sobie ile w to pracy włożyłam, ile łez, smutków, miłości nie jednej ale dwóch, ile przeżyć..

Ale tak jak i o tym piszę, to wszystko jest moją historią,

Moim dorastaniem do osoby którą teraz jestem, jestem napewno lepszą wersją siebie, doroślejszą, bardziej pogmatwaną, weselszą, odpowiedzialniejszą, mniej zabawną, mniej opryskliwą i wiele innych cech mogłabym wymienić, ale po co mam o tym pisać, mam to w głowie, a to jest najważniejsze.

Zaczęłam go pisać jak miałam lat 14, pamietam że mama wyleciała z Malwiną i dziadkiem do Islandii zostawiajac mi laptopa.

Nudziło mi się i chciałam coś zrobić, dlatego nie wiem jakim przypadkiem, ale znalazłam tą stronę i mi się spodobało wyrzucanie z siebie tego całego bólu, chociaż na początku pisałam o dzidku, Szymonie i reszcie towarzystwa.

Ten blog przeżył moje zakochania

Jak chciałam się dzielić o tym ze wszystkimi, on mi zastapił ludzi

Nie każdy chce słuchać pierdolenia, nic dziwnego!

Dlatego on był zawsze gdy się źle czułam, albo dobrze

Jestem za to wdzięczna, przeżyłam z nim najgorsze chwile w swoim małym świecie, ale też te najlepsze, które chciałam uwiecznić.

Chciałam zostawić po sobie jakiś ślad, dla samej siebie i dla innych.

Wiem, że są ludzie którzy to czytają

Którzy zawsze śledzili moje kroki które tutaj robiłam

Moje wpisy które też ich raniły

Chociaż zostawiłam pole do myślenia , O kim to jest? 

Wiem, że sie domyślaliście, ale nie zawsze ;)

Dlatego chcę podziękować wam obserwatorzy, że byliście ze mną

Że czytaliście to co napisałam, bo słowo pisane jest dla mnie bardzo ważne.

Chociaż nie doczekam sie mojego słynnego włamu ;D

Czytaj: Zawsze chciałam aby ktoś mi zrobił z bliskich włam i napisał coś tutaj o mnie, jaka jestem, nawet zjeby na mnie, ale marzyłam o tym. To było takie osobiste, więc nikomu tego nie mówiłam. Takie o małe marzonko ;D

Dziękuję, że wam sie chciało to robić. Jesteście super :)

Photoblogu, stwórcom dziękuje wam

Za to, że dostawałam to ukojenie na duszy

Za bunt który tu przeszłam

Za ból i smutek

Za szczęście którym mogłam sie podzielić

Dziękuję za ten kawał historii

Za naukę z przeszłości i za to, że mogę ją zamknąć już na klucz

Jestem szczęśliwa, że odnalazłam tu swoje miejsce