między nami len.i.ami. 

najpiękniejszy czas jej dotychczasowego życia. sierpień, siedem wspaniałych dni z kimś, kto każdego dnia uszczęśliwia ją swoim istnieniem od dziewięciu lat. nikt nie zdaje sobie z tego sprawy, jakie szczęście ją przepełnia na myśl, że to co zaczęło się, kiedy oboje byli dziećmi, trwa do teraz, kiedy są już dorośli. każdy z nich myśli o swoim życiu już dość poważne. nic innego nie zostało jak poddanie się codziennym obowiązkom. rytuał, który rozpoczął się zaledwie cztery lata temu będzie trwać jeszcze tylko cztertysta osiemdziesiąt dni, dla niej. . .no właśnie, czterysta osiemdziesiąt dni, jak to przetrwać? znacie może jakiś sposób, by jej o tym powiedzieć? ona jest nadal słaba, jej powieki często zamykają się w towarzystwie czarnego strumienia, który spływa z jej rzęs po policzkach. ona cały czas się boi, martwi się o to, jak będzie dalej. ale chciałaby już coś zmienić, rozpocząć nowy etap, kolejny rozdział w swoim życiu, opierając się na zbudowanych przez  nich  fundamentach. 

dlaczego czasem myślimy, że nie powinno zależeć aż tak bardzo?