sad.

Coraz gorzej ze mną, tak czuję. Coś roznosi mnie od środka, nie potrafię powstrzymać łez. Zamiast spać wpratuję sie bez sensu w okno wylewając je. Znowu wraca ten okropny stan. Nienawidzę tego, nienawidzę siebie. Nie potrafię patrzeć na siebie w lustrze, jest we mnie tyle niedoskonałości zarówno w wyglądzie jak i w psychice. Po raz kolejny się rozpadam i nie potrafię z nikim o tym porozmawiać. Wczoraj byłam u lekarza, zauważył moje ślady na rękach. Prawie niewidoczne, ale je zauważył. Kiedy spytał co to jest nie potrafiłam mu odpowiedzieć. Przecież tak długo tego nie robiłam. Wytrzymałam ponad 4 miesiące. Myślałam, że nad tym panuję ale przeciez tyle razy chciałam znowu to zrobić. Poczuć tą ulgę patrząc na krew wypływającą z otwartych ran. Duszę się w sobie.

Chcę od jutra definitywnie od nowa zacząć odchudzanie wykluczając całkowicie słodycze i fast foody. Muszę, bo zawalam na każdym kroku. Muszę coś zmienić bo oszaleję.