jeszcze za czasów, kiedy to obchodziłyśmy we trzy sylwestra kilka razy do roku. kurde, wspomnienia są tragiczne, wracają tak nagle, w niespodziewanych momentach naszego życia, i siedzą w głowie, tak o. nie wiem z jakiej przyczyny, nie wiem co chcą udowodnić nam, nie wiem co chcą przekazać. przecież, dużo rzeczy od tamtego czasu się zakończyły. już to nie boli jak dawniej, jednak. . za każdym razem gdy pomyślę o całej sytuacji, to czuje dziwny ucisk. nie w ciele, nie..  raczej w duszy, w podświadomości, że mogło być inaczej. że mogłyśmy zmienić przeszłośc.. niby nic straconego, jednak czas ucieka, zegarek tika i nic go nie zatrzyma, jesteśmy starsi z każdą chwilą, i z każdą chwilą zbliżamy się do pewnego okresu w naszym życiu, i  jest nieuniknione. i tylko los może nas połączyć znów razem, może nam spłatać figla.. i zmienić wszystko, lub zburzyć wszystko co do tej pory tak misternie budowaliśmy. bo to co teraz robimy nie jest wieczne, i czy zostaie takie jest zależy częściowo od nas, jednak nie wszytko jesteśmy w stanie przewidzieć. nic tak na prawdę nie jest pewne jedno nie tak powiedziane słowo, i koniec tego co było tworzone przez długie lata.. szkoda, że tak się dzieje, ale nic nie poradzimy. jesteśmy bezsilni.  albo kontunuujemy nasze życie, albo zaczynamy od nowa.

"Zapomnieć. Takie proste słowo. Gdyby część mózgu potrafiła od tak, po prostu wymazać informację bez śladu. Tak Jak zapomniała o drobiazgach: wysłaniu życzeń, oddaniu książki do biblioteki, kupieniu pasty do zębów podczas zakupów w supermarkecie. Z wielkimi wydarzeniami nie jest już jednak tak łatwo. Wyryły się w pamięci na zawsze. Żyją w tkankach mózgu, pod skórą, we krwi. Zwinięte w kłębek, drzemią w nieświadomości, do czasu, aż coś je zbudzi.

Ni stąd ni z owąd wspomnienia ożywają, wypełniając głowę obrazami przeszłości."

- Anne Cassidy