Ewolucja kotowatych. C.D

8 linii dzisiejszych kotowatych i wielkie migracje:  

Wielkie koty

Wielkie koty oddzieliły się od małych 10,8 MLT. Grupa ta obejmuje dziś 7 gatunków. Część z nich wyróżia się tym, że nie potrafi mruczeć, za to ryczy (lew, lampart, jaguar, tygrys, pantera śnieżna). Ma to związek z nietypową budową kości gnykowej, która nie ulega u nich całkowitemu skostnieniu, co pozwala na ryk. Epihyoideum (kość) zostało w toku ewolucji zastąpiona cienkim więzadłem, łączącym luźno język i krtań z podstawą czaszki. Poza tym źrenica dużych kotów jest okrągła.

Badia (Pardofelis) 

Linia prowadzą do badii oddzieliła się 1,4 MLt w Azji, tam też uległa podziałowi, w wyniku którego powstały 3 dzisijesze południowoazjatyckie koty: badia, mormi i kot marmurkowy. Przez naukowców często nie są umieszczane w jednej grupie.

Rodzaj Caracal

Obecnie liczy ona także 3 gatunki, które są nieco większe niż Pardofelis i zamieszkują Afrykę, do której przywędrowały 10 - 8 MLT. Była to pierwsza z wielkich migracji kotowatych. Także nie wszyscy specjaliści są zgodni co do ich bliskiego pokrewieństwa.

Pierwsze migracje 

Migracje u kotowatych miały miejsce na ogromną skalę, podbiły bowiem wszystkie kontynenty oprócz bardzo odizolowanych Australii i Antarktydy. Przyczyną były prawdopodobnie zachowania społeczne tych zwierząt. a ściślej ich terytorializm. Samce (a nieraz i samice) posiadają rozległe często terytoria, na które nie wpuszczają innych osobników (często tylko tej samej płci). Gepard dla przykładu zwęszywszy zapach moczu innego dorosłego osobnika swej płci zmienia kierunek, by uniknąć spotkania. Ma to sens, zmniejsza bowiem konkurencję o zwierzynę. Dorastające samce więc opuszczają miejsce swego urodzenia i wyruszają w poszukiwaniu nowych terenów, które zajmują. Nie bez znaczenia może być też fakt, że ofiary kotowatych też często odbywają migracje. Ponieważ są to dobrze przystosowani myśliwi, kotowate zwykle dobrze przystosowują się do nowych miejsc, a zdarzało się nawet, że wypierały miejscowych mięsożerców.

Pierwszą migracją było skolonizowanie Afryki przez przodków dzisiejszych karakali i serwali 10 - 8 MLT. Umożliwiło im to ochłodzenie klimatu skutkujące obniżeniem się poziomu mórz o około 60m. Odsłoniły się więc połacie lądowe na obu krańcach Morza Czerwonego i zwierzęta miały szerszą drogę inwazji pomiędzy Afryką i Półwyspem Arabskim.

W tym samym czasie kotowate rozeszły się po całej Azji i Europie, a przodkowie dzisiejszych pum rysiów, ocelotów i gepardów przeszły suchą nogą przez Cieśninę Beringa, dostając się do Ameryki Południowej. Poziom mórz w końcu się jednak podniósł,a koty zostały uwięzione na różnych kontynentach, co zaowocowało specjacją.

Rysie oraz oceloty

Już w Nowym Świecie oddzieliły się odrębne linie rysi (obecnie 4 gatunki) i ocelotów (obecnie 2 gatunki), a było to odpowiednio przed 8 i 7,2 milionami lat.

Pumy i gepard

6,7 MLT od pozostałych oddzieliła się kolejna linia, której dzisiejszymi przedstawicielami są puma, zwana także lwem górskim lub kuguarem, znacznie mniej od niej znany jaguarundi i umieszczany niejednokrotnie w osobnej podrodzinie gepard. Gatunki te powstały na półkuli zachodniej, o czym świadczą skamieliny. Warto nadmienić, że puma była także uważana za bliską krewną kota domowego i zaliczana do rodzaju Felis.

Wielka wymiana południowoamerykańska

W historii naturalnej ssaków prawdziwym przewrotem było połączenie się obu Ameryk po powstaniu Przesmyku Panamskiego, co zaowocowało wielką wymianą - zwierzęta zamieszkujący jeden kontynent mogły teraz przejść na drugi. Kotowate odbyły podróż na kolejny, dawniej odosobiony kontynent, 3 - 2 MLT. Odniosły tam duży sukces, albowiem Ameryka Południowa pozbawiona była dużych mięsożernych ssaków łożyskowych, a królowały w niej torbacze. Zajmowały one nisze ekologiczne przypominające te należące do łożyskowców na innych lądach, np. Thylacosmilus był "torbaczą" wersją szablozębnego kota. Sposób rozmnażania się łożyskowców, a być może i inne ich cechy dały im jednak sporą przewagę. Koty Ameryki Północnej wyparły duże drapieżne torbacze. Nowe warunki pociągnęły za sobą specjację. Powstało m.in. dużo nowych gatunków ocelotów, co najmniej 7, gdyż tyle żyje do tej pory.