Kot Burmański C.D

WYGLĄD:

Postura Koty burmańskie są kotami o średniej wielkości. Ważą od 3 do 4kilogramów. Nie wyglądają na tyle, ile ważą, dlatego często mówi się o nich, że to "cegłówki owinięte w jedwab". Wynika to z faktu, iż koty burmańskie są bardzo grubokościste, o zwartej i muskularnej budowie. Mają szeroką, wysklepioną klatkę i niezbyt długie, silne nogi o małych okrągłych łapkach. Trzeba zobaczyć, jak taki kot wyskakuje z miejsca w górę w szaleńczej pogoni za muchą, czy osą!

Głowa Głowa kota burmańskiego jest wyjątkowo okrągła, pełna, czoło zaokrąglone, pyszczek z profilu niemal płaski, bródka wyraźnie okrągła, kości policzkowe wysokie, a u kocurów wyraźnie zaznaczone.

Oczy Oczy powinny być duże, ale nie wystające, okrągłe. Barwa oscyluje między żółtą, a żółtozieloną (z wiekiem oczy kota zielenieją), a za szczególnie pożądane uważa się "złote" znaczenia.

Uszy Uszy u kota burmańskiego są szeroko rozstawione, grubsze u nasady, ku górze zwężają się i są okrągło zakończone; postawione lekko ku przodowi.

Ogon Ogon powinien być prosty, lub jedynie lekko zawijający ku górze, średniej długości i grubości.

Futro Koty burmańskie występują w dziesięciu odmianach barwnych:

• sobolej (podstawowej)  ciemnobrązowej o ciepłym odcieniu, choć genetycznie to koty CZARNE,
• kremowej  rozjaśniony, pastelowy rudy,
• rudej  w ciepłym pomarańczowym odcieniu,
• czekoladowej  jasnobrązowej w odcieniu mlecznej czekolady,
• liliowej  gołębioszarej z różowym odcieniem,
• niebieskiej  w odcieniu cynowej szarości, tzw. "antyczne srebro",
• szylkretowej seal (sobolej) kombinacja jasnej i ciemnej rudości z ciemnym brązem,
• szylkretowej czekoladowej  kombinacja jasnej i ciemnej rudości z jasnym brązem,
• szylkretowej niebieskiej  kombinacja barw niebieskiej i kremowej,
• szylkretowej liliowej  kombinacja barw liliowej i kremowej.

Charakterystyczne dla rasy jest rozmieszczenie kolorów nieco jaśniejsze w dolnych partiach tułowia (podbrzusze i klatka piersiowa) i ciemniejszym na pyszczku (tzw. maska), uszach, nogach, i ogonie. Głębia barw ustala się ostatecznie do końca drugiego roku życia kota.

Co ciekawe, kolor futra zmienia się wraz z temperaturą: w temperaturze wysokiej futro jaśnieje, w niskiej  ciemnieje. Dlatego właśnie kocięta rodzą się z jaśniejszym futrem, tzn. ich kolor wynika z wysokiej temperatury ciała matki.

Sierść kotów burmańskich jest krótka, dokładnie przylega do ciała i jest jedwabista w dotyku. Jedwabistość ta wynika z faktu, że koty burmańskie nie posiadają podszorstka, przez co, dla ogrzania, lubią przytulać się do człowieka i innych zwierząt. Ze względu na wyjątkowe walory futra koty burmańskie nazywane są "kocimi sobolami".

Pielęgnacja sierści polega na cotygodniowym wyczesywaniu włosianą (nie drucianą!) szczotką; ewentualnie można też sierść polerować wełnianą szmatką.

TEMPERAMENT I ZWYCZAJE:

Jako kocięta koty burmańskie są pełne wigoru. Często podejmują wyzwania przerastające ich możliwości i kończą z prawdziwymi guzami na małych łepetynkach. Całe szczęście wyciągają ze swych akcji wnioski i dwa razy nie popełnią tego samego błędu.

Koty burmańskie nigdy nie dorastają. Całe życie uwielbiają zabawę z człowiekiem i swymi zwierzęcymi kompanami, niezależnie od ich statusu, czy wieku. Ich specjalność to aportowanie i zasadzki. To jedne z najinteligentniejszych, jeśli nie najinteligentniejsze koty. Niczego nie uda się ukryć przed ich czujnym wzrokiem, zawsze muszą dokonać inspekcji i akceptacji nowych, pojawiających się w domu, przedmiotów. Gruntowna inspekcja nie ominie również szaf i szafek, bidetów, czy prysznicy. Dwa ostatnie są ulubionym miejscem na wodne gry i zabawy.

Z wiekiem koty burmańskie nabierają coraz bardziej indywidualnych cech i wyrafinowania. To prawdziwa "kadra kierownicza" władająca domem silną, jedwabistą łapą. Gustują w papierkowej robocie (siedzenie na papierach, które się akurat czyta, lub na rozłożonej książce), nie stronią też od nowinek techniki (bardzo szybko dochodzą do wniosku, że kursor, to nie zwierzę, że nie da się go złapać na monitorze i że nie ma go także z tylu obudowy).

Jeżeli chodzi o płeć, to podobno kotki są bardziej dominujące niż kocury, częściej ingerują w prace domowe i wymagają z naszej strony większego zainteresowania; w końcu to "kocie kobiety"... Kocury natomiast mają do życia stosunek bardziej zrelaksowany, szczególnie te, które są wykastrowane (kastrowanie kocurów to, w warunkach domowych, "mus"; nie kastruje się ich, jeżeli ma się zamiar jeździć z nimi na wystawy i mają być, jak to się ładnie nazywa, reproduktorami).