Naściennizm

Naściennizm ma długą historię - zaczyna się ona w jaskini naszego pra-pra-praprzodka, który nie mógł znieść faktu, iż ma już fajny dywan i żyrandol, ale ściany puste. Dlatego nasz jaskiniowy pradziadek chwycił wiadro olejnej i walnał sobie jakieś tam mamuty, ludziki i różne wygibasy.
W starożytności i średniowieczu nasi przodkowie też propagowali naściennizm - osobliwie, sakralny. Grzmocili kolorowych świątków jednego za drugim, a co bardziej rozpasani, nawet sufity w katedrach jechali pędzlem aż na głowy wiernym kapało.
Dalej wyrosło trochę różnych tam Matejków, Van Goghów, Picassów i Warochołów - oni z racji niezdecydowania, malowali tak, zeby malunek ze ściany dało sie zdjąć. Bo jak sie zdejmie, to można sprzedać. A jak można sprzedać, to jest za co malować.
Dzisiaj naściennizm rozchulał się dzięki naturze gazu. A dokładnie chodzi o sprężanie i rozprężanie. Dzięki sprężaniu, naściennizm się rozprężył i ewoluował do formy werbalnej. Wszak mało to napisów na ścianach? Treść merytoryczną pozostawiam nieporuszoną.
Także naściennizm jest ważny. On ważny jest...