PROLOG

Cecylia Sher nie chce się ujawiać. Woli żyć w swoim paintowym świecie, ze swoimi kosmatymi myślami, wprowadzając do niego  dyskretnie innych. Lubi się dzielić ale boi się krytyków, dlatego pozostanie dla was zagadką.

Cecylia nigdy nie była ciekawą postacią, przez całe życie dążyła do bycia samotnikiem i akceptacji nieproszonych ludzi, którzy pojawiali się w jej paintowym świecie, mimo, że starała się jak mogła ich uniknąć, niestety im bardziej przed nimi uciekała, tym bardziej  oni za nią gonili uważając, że Cecylia zmaga się z wielkim problemem w samotności i prędko popadnie w depresję. Niestety się mylili, jedynym powodem, który mógłby doprowadzić ją do depresji, była "stylowa" impreza z różowymi panienkami z jej szkoły. Przerażała ją jasność słońca, a co dopiero "cukierkowe-landryny" przytulające każdego, kto ładnie wygląda i mówiące do siebie nawzajem "jesteś śliczna! jesteś taka słodka" -bleeeh..

Przerażało ją wszystko co słodkie, wesołe, radosne, kojażyło jej się to z pustką, z plastikowym charakterem, z fałszywymi ludźmi, wcale nie doceniała ich ciepła, wrażliwości, widziała wyłącznie puste spojżenia, które dla innych przykryte były grubą warstwą różowej ściany, która jako jedyna była widoczną dla oka ludzkiego.

Nigdy nie była gotem, ani emo, według niej ci ludzie także byli przykrywani grubymi warstwami sztuczności i chowali swoje wyjątkowe ja. Cecylia Sher była całe życie nikim. Do tej pory jest nikim. Dlatego wolałaby pozostać nikim. Bo całe życie dążyła do nicości.