...

Jestem nienormalna. Myślałam, że już się z tym uporałam... Że to zamknięta sprawa. Skończona. Może nawet zapomniana.

A tu nagle bum! Miało być jak zwykle- pogaduchy z Madzią nad stawem, a zamiast tego moje serce powstało z martwych. Boleśnie.

Chyba nigdy nie da się do końca zapomnieć.

Na razie chowam się pod poduszką wgapiając się w jedno głupie zdjęcie.

uczucia są do chrzanu.

Ze szczytu na dno
Z dna na szczyt zatrzymuję się
Przy podstawie zapomniałem
W środku moich myśli
Zabrany daleko od bezpieczeństwa
Zdjęcie jest tutaj
Wspomnienia mnie nie opuszczą
Ale czemu powinno to mnie obchodzić

Jest miejsce tak ciemne, że nie widzisz końca
(Niebo się chmurzy) i cios przed którym nie możesz się obronić
Deszcz zsyłający sarkastyczne pytania
Silna moc sugestii
Wówczas z oczami mocno zamkniętymi widząc w myślach rdzawy i paskudny pył
Odrobinę światła padającą na podłogę
I rozlewającą się przez rdzawy świat udawania
Oczy powoli otwierają się i jest znów ciemno

Znajdziesz mnie we wspomnieniach
Oczy płoną
Ciemność trzyma mnie mocno
Aż do wschodu słońca

Przemieszczając się wokoło
Krzycząc ze wzlotów i upadków
Zanieczyszczenie ujawniające się nieustannym dźwiękiem
Koła krążą a zachód słońca pełznie po
Lampach ulicznych, ogniwach łańcucha i betonie
Mały kawałek papieru z narysowanym obrazkiem
Unosił się na wietrze, aż ten ustał
Pamięć jest teraz jak wtedy rysunek
Gdy papier był zmięty nie może być z powrotem idealny