Nie potrafiąc uwolnić się od myśli,

wolnym krokiem umierając...

Otoczona pustką,

bez marzeń,

tak bardzo bojąc się...

W samotności,

Odchodzę,

Niepotrzebna...

Zapomniana...

Odejdę w ciszę,

mrok obezwładni ciało,

tak puste teraz...

Wypierając się prawdy,

doznając oświecenia.

Jestem sama...

przepełniona pustką,

Niepotrzebna...

Zapomniana...

Nikt prawdy nie dostrzega,

nie zauważa...

Otaczających mych kłamstw,

wypełniając umysły ich-nimi,

pogrążona w nich...

przestająca oddychać,

dławiąc się nimi,

Niepotrzebna...

Zapomniana...

Wypierając się bólu,

melancholią przepełniona...

nie widząc już gwiazd,

nie czując dotyku,

nie słysząc słów,

dobiegającego wołania...

Odwrócę się,

spojrzę w przestrzeń uśmiechnięta,

Niepotrzebna...

Zapomniana...

Teraz,

samotność znikomo odczując...

Spoglądając w głąb siebie,

umierając cicho,

dławiąc się sobą,

bez krzty zrozumienia...

Odejdę,

niepotrzebna...

zapomniana...