'..więc chodź ze mną pomarzyć.' 

Uwielbiam jeździć pociągiem. Świat za oknami sprawia wrażenie przyrodniczego filmu oglądanego w przyspieszeniu. Świat pędzi, niebo przemyka mi nad głową z nieprzyzwoitą wręcz prędkością, a ja stoję.. Stoję w swoim przedziale i przyglądam się jak wszystko wokół mnie znika. Stoję pośrodku pędzącej lawiny zmian. Nienaruszona.

Tak, właśnie dlatego lubię pociągi.

Dziś trasa dom-studia wydaje się przerażająco obca. Nie jestem w stanie rozpoznać szczegółów, które zawsze odliczały kolejne kilometry dzielące mnie od mojego świata. Nowego świata..

Dziś nie potrafię uśmiechnąć się do tej starej ławeczki przed domem na której mama czytała mi bajki, do olbrzymiego zasuszonego bukietu róż, który dostałam od Ciebie, nie potrafię nawet wyobrazić sobie mojej obecności w tamtym miejscu.

Ale też właśnie dzisiaj rozumiem jakby więcej, czuję trochę mocniej, i pragnę.. pragnę jak nigdy dotąd.

W niedziele wsiądę do autobusu. Usiądę przy oknie, zamknę oczy i poszukam brakującej części układanki. Ale ja już chyba wiem, że to właśnie Ciebie brakuje w moim przedziale. Tylko.. ja chyba wiedziałam to od zawsze.

Poprawka.

Uwielbiałam jeździć pociągiem.