Pustka – tylko tak mogę określić swoje życie. Pustka która trzyma mnie za rękę, I głuchym szeptem mówi, że tak będzie lepiej. Bo po co mi kolejne zmartwienie, Jeśli sama mogę tak wiele. Lecz ja zawziętym krzykiem wołam PRECZ! Pustko to koniec! Już nie wierze w słowa twe. Sama mogę wiele lecz dwoje mogą więcej. Pragnę tak bardzo blasku księżyca, Który nocą będzie oświetlał nam drogę. Pragnę leżeć na ciepłym piasku, Wtulona w ramiona twe. Lecz nie w twe ramiona pustko ma droga, A w ramiona tego, którego tak bardzo kocham. Tego, który dał mi jakąś nadzieje. Nadzieję na to, że miłość może tak wiele, Dać szczęście, wiarę i ból. Jednak jestem gotowa i już nie boję się tych słów. Żegnaj pustko!- zmieniłam swą drogę i już przed niczym się nie cofnę....