Boys don't cry!

No dobra.

Już wiem.

Pewne rzeczy mają swój smutny koniec. I nie warto ich sztucznie przedłużać. Nawet, jeżeli ktoś uważa, że to może być skuteczne.

Nie możemy wymagać tylko szczęśliwych i radosnych zakończeń. (EHH, ZA DUŻO BAJEK)

Te smutne też potrzebne. Chyba nie trzeba tłumaczyć dlaczego..

A poza tym, musi przecież być jakaś równowaga.

Zaczynam żałować, poważnie żałować, że tak bardzo mnie zepsuto.

Że pozwoliłam tak łatwo rozszarpać się na milion żałosnych, marnych kawałeczków.

Tak bardzo nie rozumiem swoich snów, i myśli, poczynań.

A jeżeli nie rozumiem, to zaczynam się tego bać.

Jest mi strasznie głupio, za to co zrobiłam, i za to co chcę zrobić.

Przepraszam.

Mam złe podejście.

Ale ja przynajmniej przeprosiłam.

Bo ja osobiście, za takie samo gówno nie otrzymałam nawet: przepraszam.

Coraz bardziej, przekonuję sama siebie, jakim jestem potworem.

Powinnam zmierzać w stronę łóżka.

Ale noc, ale sny. Wszystko zbyt dziwne.