Kiedyś pisał nawet te pieprzone średniki z gwiazdką, a dzisiaj udaje, że nie istnieję, że nigdy nie zamienił ze mną słowa, że mnie w ogóle nie znał.

Mam ochotę wsiąść do pociągu i wysiąść nad morzem wziąć flaszkę paczkę fajek i usiąść na plaży ...

Zamęt, który nigdy się nie kończy. Nocą samotność i iluzje. Zamykające się ściany, serce bijące w rytmie wiszącego zegara. Stoisz sam na sam z myślami. Nie możesz się uwolnić od przeszłości. Czujesz, że nie dajesz rady. Ogarnia Cię niemoc, przeciwstawienia się temu wszystkiemu. Zatrzymujesz się na skraju przepaści. Przeklinasz te wszystkie niewykorzystane możliwości, zastanawiasz się, czy to nie aby część terapii. Cicho szepczesz, że wymiękasz. To koniec, nie możesz już dalej ciągnąć tej dziecinady, wolisz zginąć, mając zarazem nadzieje, że trafisz tam, gdzie zawsze dojść chciałaś. Nie ma nic porównywalnego. Rozkładasz ramiona, oddajesz się chwili, rozdzierają Cię emocje, nie możesz opanować uczuć. Tłumaczysz się sama sobie z popełnionych błędów. Nie jesteś w stanie uronić łzy. Zamykasz oczy, starasz się przemilczeć istotne zdanie, że nadal Ci zależy, ale na koniec zachowujesz swoją dumę, godność i resztki honoru. Śmierć czeka na oswojenie, skaczesz, czujesz się wolny, a nagle się budzisz.