Zawsze tak czegoś brak ... 

W mej samotni, labiryncie

bezowocnie kręcąc się.

I wysiłki podejmując,

w jednym miejscu ciągle tkwię.

I poddaję analizie

wszystkie za i przeciw dnia,

to mój rodzaj jest modlitwy,

zanim ciało pójdzie spać.

A po nocy, bez aplauzu,

znów powitam nowy dzień

i szarugę - tę za oknem,

która odzwierciedla mnie.

Gdy królewicz świata smutku

znów rozszarpie duszę mą.

Wtem pobiegnę, hen - do parku,

by odwiedzić właśnie Ją ...

Ona piękna jest, spokojna

Zawsze czeka, ukołysze.

I cierpliwa jest, i wolna

w ukojeniu niosąc ciszę.

Więc z pośpiechem niewskazanym,

biegnę szybko w jej kierunku.

Do mej Pani - Jej obecność

jest rodzajem opatrunku.

Siadam na Jej pięknym skraju,

myśl zatapiam gdzieś w otchłani

nie wiem wówczas, czy żem w raju,

czy też w świecie, który rani.

Wiem! Nirwany to plac zabaw,

i Beztroski - mej Dziewicy,

którą utraciłem dawno,

zostawiając na ulicy.

Pozwól miła, że pobędę

w Twych ramionach chwilę, dwie.

Goszcząc w boskim iluzjonie,

memu sercu żyć się chce.

Wybacz ... nie wiem, ile potrwa

to uczucie, które sprawia,

że obcując w Twoim gronie

Ty od złego mnie wybawiasz.

Mam nadzieję, że na zawsze

choć ucieczki męczą mnie.

Myśl dręczącą chcę odstawić

i powiedzieć: kocham Cię ...