Gdy światła stają się kwiatami

Czasami jednak to co na pierwszy rzut oka wydaje się niekompletne,

W zupełnie innym świetle

Lub po prostu jego braku

Wygląda perfekcyjnie

A każde uzupełnienie stałoby się nadmiarem.

Nic nie jest idealne

Tak.

Świat i życie polegają na tworzeniu

Ale równie ważna jest perspektywiczna modyfikacja

Istniejących substratów rzeczywistości

Wielkie słowa, trudna ich realizacja

Każda zmiana jest uderzeniem w porządek

I wielką niewiadomą

Czy wystarczy sił, by udźwignąć ciężar?

Wystarczy, by wziąć winę na siebie w razie, teoretycznie możliwej porażki?

A czy porażka nie jest również swoistym zwycięstwem?

Pokazaniem wszystkim, że nie uległo się rutyniarskiej gnuśności

Obskurnie szarej tapety adwersarzy?

Adwersarz?

Adwersarz to też sprzymierzeniec.

Widzę ich

Widzę ludzi na endorfinach

Istnieją i dostrzegają swoich pobratymców

Ruszmy świat z posad.

Też bym tam dodał kilka ozdobników więcej.

Gdy kwiaty okazują się światełkami.

Gdy ten ktoś okazuje się kimś więcej

Serce rośnie, ha?

<3