prawdziwym jestem królem.

bo my możemy stworzyć świat, a to co jest dookoła nas jest nic nie warte. bo my jesteśmy stworzycielami tego świata i to my musimy dźwignąć go najpierw. bo to my możemy w niego tchnąć życie. 

odezwałeś się, teraz kiedy sobie wszystko ułożyłam. a miałeś przecież zamilknąć na wieki, nie pokazywać że istniejesz, trwać w tym swoim szczęściu, i być non stop tam gdzieś, ale nie tu. ale jednak wróciłeś, nie? po co? udowodnisz mi teraz, że nie jestem godna, że krzywdzę? może i tak, ale to naturalne. nie potrafię inaczej, po tym, gdy to wszystko wokół mnie przytłacza, a ja stoję na malutkiej desce, po środku jeziora. 

nie wezmę dalej, bo dziecko umrze. no i co? bezsens? no tak! oczywiście! pod głupimi słowami ukrywam to co czuje,, jak bardzo chcę byś był. mogłam Ci poświęcić całe życie.. dlaczego postanowiłeś mnie odrzucić, by powoli targać mną o parapet?  uwielbiam Cię, trwasz w każdym moim czynie. 

ale przez to niszczysz życie tym, którym chciałam dać nadzieję.

wybaczcie błędy, bo ludzie je popełniają. wybaczcie, i pomóżcie znowu wejść na start i od nowa wszystko zacząć. nie każe zapomnieć, ale spróbujcie wybaczyć, pozbądźcie się pokusy odwetu. 

wybaczcie.

Gosia, ta malutka istota.