Kartka z pamiętnika: 

Cześć Tato. Piszę do Ciebie już chyba milionowy list. Mija rok odkąd Cię nie widzę, nie wiem co u Ciebie, mija rok.. Łzy spływają mi po policzkach i wciąż zastanawiam się dlaczego ja płaczę? Przecież Ty jesteś szczęśliwy, szczęśliwy z nią, z tą podłą żmiją, szmatą w ciekłym stanie skupienia, zawładnęła Twoim sercem, które jeszcze do niedawna należało do mnie, do mamy i do M. Nienawidzę jej, choć to był Twój tak bardzo świadomy wybór. Pamietam Twoje zielone oczy i radość kiedy Cię o coś poprosiłam a Ty od razu to robiłeś, kiedy wykazywałeś choć trochę zainteresowania mną. Nigdy nie byłeś takim zwykłym tatą, nie umiesz tak bardzo okazywac uczuć. Ale za to właśnie Cię kocham. Za tę satysfakcję kiedy okazałeś mi odrobinę ciepła, kiedy mnie chroniłeś i byłeś takim, takim naszym tatą. Teraz jest zupełnie inaczej. Jesteśmy same - we trzy i choć radzimy sobie świetnie i tak mi bardzo Ciebie brakuje. Brakuje mi Cię choć tak strasznie mocno mnie odrzuciłeś, zrezygnowałeś z nas, ze mnie, z mamy i M. a wybrałeś ją. Wódkę. Tato.. Tak bardzo brakuje mi odwagi by napisać jeszcze jednego, tysięcznego sms bo wiem że i tak nie odpiszesz. Był czas.. Był czas kiedy potrzebowałam Cię bardziej niż mamy. W zasadzie jestem bardzo do Cibie podobna, mój charatker doskonale odzwierciedla Twój i niejednokrotnie usłyszałam od mamy "jesteś taka sama jak Twój ojciec!". Czy to był zarzut? PRzecież dla mnie, niespełna dwa lata temu byłeś autorytetem. Kiedy patrzę w lustro i widzę swoje zielone oczy, kręcone, kasztanowe włosy od razu myślę o Tobie. Tęsknię, przeraźliwie tęsknię. I piszę ten kolejny list, którego nigdy nie dostaniesz. Nigdy się nie dowiesz co czułam.. Tato, przepraszam że nie byłam perfekcyjną córką, przepraszam że byłam tak bardzo do niczego że mnie zostawiłeś..Ale teraz będę silna, udowodnię Ci że mogę dać radę, że zniosę ten bagaż który mi spakowałeś i wsadziłeś na plecy. Kocham Cię. Twoja A. 

save you

perfect