Zabierz mnie stąd daleko, do krain szczęśliwych,
do śmiechu serdecznego i do łez uczciwych.
Bo tu głód wraz z cierpieniem po drogach się błąka,
tu krew nie płynie w żyłach, tylko w ziemię wsiąka.

Bo tu podłość przy boku nikczemności kroczy
i patrzeć na to nie umiem i odwracam oczy.
Lecz obraz niezatarty mam pod powiekami
ciał rozdartych na strzępy zwierzęcymi kłami.

Kłami bestii co kryją zęby i pazury
pod maską ludzkiej twarzy, w ciałach z ludzkiej skóry.
W bezczłowieczych powłokach o sercach z kamienia,
pozbawionych skrupułów, duszy i sumienia.

Zabierz mnie tam, gdzie można odzyskać nadzieję,
że człowiek jest człowiekiem i że Bóg istnieje.