Halfway to nowhere.

Piszę tutaj tylko dlatego, że znów to zrobiłam. Chyba już tak musi być, że w końcu do tego wracam. Jestem słabym człowiekiem. Mam nadzieję, że mama się nie dowie, bo znów pęknie jej serce. Wolę tego uniknąć. Jednak pokusa okazała się zbyt silna.
Nie da się niestety ignorować pewnych zdarzeń i przechodzić koło nich obojętnie. Nie umiem wyłączyć swoich uczuć. I choć staram się dostrzegać pozytywy w każdej najmniejszej rzeczy, czasem brakuje mi siły i zwyczajnie odechciewa mi się wszystkiego. 
Mój dom zmienił się w niezwykle toksyczne miejsce. Moją rodzinę toczy choroba, która co jakiś czas przechodzi w stan remisji, by po chwili ponownie zaatakować z większą siłą. Nie potrafię się temu biernie przyglądać, a kiedy interweniuję, nic to nie daje. To przykre. Najgorsze uczucie, jakie mi ostatnio towarzyszy, to niemoc, z którą w ogóle sobie nie radzę.
Dalej tęsknię za tatą. Istnieje we mnie przekonanie, że on potrafiłby rozwiązać nasz problem. Może gdyby tu był, ten problem w ogóle nie narodziłby się. Nie ma co jednak gdybać. Jego nie ma i już nie będzie.
Niedługo jeden z najważniejszych egzaminów w moim życiu. Nie jestem gotowa na to, by się z nim zmierzyć, a jednak niebawem stawię mu czoła. 
Pojawił się ktoś w moim życiu. To miły człowiek, ale mam obawy związane z tą znajomością. Nie wiem, czy robię dobrze, pozwalając temu trwać. Nie chcę nikogo zranić. Liczę na to, że nie zrobię tego. Przytłacza mnie to.

Teraz siedzę, piję browara, słucham muzyki, a moje samopoczucie jest nie najlepsze, jednak wiem, że muszę wziąć się w garść. 
Czy jeśli wierzę, że po tej burzy pojawił się przysłowiowe słońce, jestem naiwnym, żałosnym człowiekiem? Marzę o tym, by coś się zmieniło. By nastała poprawa. By ci, na których mi zależy, byli szczęśliwi. Pragnę przestać się martwić.

UGH, NIENAWIDZĘ SIĘ NAD SOBĄ UŻALAĆ.