W pogoni za przejrzystością.
Dodano: 20 SIERPNIA 2015
Przede wszystkim zgadzamy się na bylejakość. Na byle jakie relacje, przelotne, krótkie znajomości zostawiające za sobą nic więcej, jak tylko niesmak po kolejnym rozczarowaniu. Na byle jakie dni, przesiedziane w jednym miejscu, podczas których, z góry już, przeklinamy te następne, które spędzimy dokładnie tak samo. Żyjemy na szybko, na opak, na ostatnią chwilę. Żyjemy na walizkach ze samym sobą. Nienawidzimy tego, gdzie jesteśmy, ale jeśli coś wymaga wysiłku, to automatycznie rezygnujemy. Chcemy być czymś więcej, a boimy się wyjść poza własne cztery ściany. Chcemy cieszyć się każdym dniem, a pierwsze, co robimy na jego każdy początek, to przeklinamy to, że się zaczął. Chcemy wielkich rzeczy, a samych siebie traktujemy byle jak.
Komentarze
~danondanon
Zgadzając się na bylejakość i bezbarwność stajemy się zgorzkniali, przytłoczeni nudą i rozczarowani sami sobą.Narasta w nas frustracja poczuciem własnej niedoskonałości. W ostateczności nasze idealne Ja staje się prześladowcą prawdziwego Ja. Przestajemy rozumieć siebie i to kim jesteśmy.
Tak naprawdę swojej i czyjejś wyjątkowości na dłuższą metę nie da się udźwignąć, nie tylko dlatego że jest kłamstwem. Codzienność kopie dół pod wyidealizowanym "ja". To, że prawda o nas jest nie do udźwignięcia, nie oznacza, że kłamstwa są do zniesienia. Istnieje w nas lęk przed odrzuceniem, który prowadzi do ukrywania własnych prawdziwych potrzeb i uczuć, swoje ja. Bylejakość to też zbytnie pragnienie bezwarunkowej akceptacji pokazujące jedynie naszą niedojrzałość lub desperację. Nie staramy się o to jak wygląda nasze życie bo albo dostajemy wszystko z góry albo wmawiamy sobie że jesteśmy "bezradni" więc godzimy się na taką a nie inną rzeczywistość.
Przez bylejakość życie traci swoją magię. Ważne mimo wszystko by poczuć wewnętrzna niezgodę na taką byle jaką rzeczywistość i by jeszcze to uczucie prowadziło do zmian.
Tak naprawdę swojej i czyjejś wyjątkowości na dłuższą metę nie da się udźwignąć, nie tylko dlatego że jest kłamstwem. Codzienność kopie dół pod wyidealizowanym "ja". To, że prawda o nas jest nie do udźwignięcia, nie oznacza, że kłamstwa są do zniesienia. Istnieje w nas lęk przed odrzuceniem, który prowadzi do ukrywania własnych prawdziwych potrzeb i uczuć, swoje ja. Bylejakość to też zbytnie pragnienie bezwarunkowej akceptacji pokazujące jedynie naszą niedojrzałość lub desperację. Nie staramy się o to jak wygląda nasze życie bo albo dostajemy wszystko z góry albo wmawiamy sobie że jesteśmy "bezradni" więc godzimy się na taką a nie inną rzeczywistość.
Przez bylejakość życie traci swoją magię. Ważne mimo wszystko by poczuć wewnętrzna niezgodę na taką byle jaką rzeczywistość i by jeszcze to uczucie prowadziło do zmian.
21/08/2015 21:03:04
