Taniec

Na­miętność to ta­niec na li­nie pożąda­nia, często bez ase­kurac­ji rozsądku. 

W tańcu można się zat­ra­cić, za­kochać i nas­trój poprawić. 

Jak mu­zyką roz­budzasz jej zmysły tak czy­nami roz­budź jej ciało. Dłońmi wpro­wadź jej duszę w eufo­rię. Niech wi­je się w tańcu emoc­ji, od szczęścia po łzy. Masz nad nią władzę. Ona jak na smyczy uwięziona... Pro­wadź jej życie... Tam, gdzie chcesz. Na­wet do wrót piekieł.

Ta­niec niczym stud­nia; wyp­rawą wgłąb człowieka ożywioną źródłem subtelności...

W us­tach niektórych osób na­wet spier­da­laj brzmi jak zap­rosze­nie do tańca. 

Życie lu­bi zas­ka­kiwać. Ono ma swój włas­ny, niez­ro­zumiały dla ni­kogo ta­niec i często ro­bi pi­ruety, od­wra­cając się przy tym o 180 stopni. 

Ta­niec trze­ba mieć w głowie i ser­cu, ciało się wyćwiczy.

 Me­lodia naszej duszy zap­rasza do życiowe­go tańca.

Niektórzy nie pot­ra­fią w tańcu złapać ryt­mu, choćby miał uchwyty.

Kiedy kąci­ki ust z lek­kością się unoszą uka­zując w oczach is­kier­ki ra­dości to i ser­ce zaczy­na swój bez­wa­run­ko­wy, pro­mien­ny taniec 

Nie tańcz jak ci zag­ram, zag­raj do mo­jego tańca.

Miłość po­win­na być chustą z naj­de­likat­niej­sze­go ma­teriału, którą ciepły wiatr wpra­wia w ta­niec, a na­wet naj­straszniej­szy wicher jej nie ro­zer­wie. Na sta­re la­ta win­na chwy­tać wiatr w rękaw i uno­sić jak na skrzydłach... 

Cisza i ta­niec, ogień i seks-skraj­ności,którę pot­ra­fią ukoić niejedną duszę.