Przyjaźń

Cisza przy­jacielu, roz­dziela bar­dziej niż przes­trzeń. Cisza przy­jacielu nie przy­nosi słów, cisza za­bija na­wet myśli. 

Trze­ba wielu lat by zna­leźć przy­jaciela, wys­tar­czy chwi­la by go stracić. 

Przy­jaciele są jak ciche anioły, które pod­noszą nas, gdy nasze skrzydła za­pom­niały jak latać.

Naj­lep­szym przy­jacielem jest ten, kto nie py­tając o powód smut­ku, pot­ra­fi spra­wić, że znów wra­ca radość. 

Przy­jaciel to ktoś, kto da­je Ci to­talną swo­bodę by­cia sobą. 

Wro­gowie często mówią prawdę, przy­jaciele nigdy. 

I trze­ba być wiel­kim przy­jacielem i moc­nym przy­jacielem, żeby przyjść i prze­sie­dzieć z kimś całe po­połud­nie tyl­ko po to, żeby nie czuł się sa­mot­ny. Odłożyć swo­je ważne spra­wy i całe po­połud­nie poświęcić na trzy­manie ko­goś za rękę. 

Przy­jaźń poz­naję po tym, że nic nie może jej za­wieść, a praw­dziwą miłość po tym, że nic nie może jej zniszczyć. 

Kiedy umiera twój przy­jaciel, niech two­je oczy nie będą suche, ale niech także nie stają się morzem. Łzy tak, ale płacz nie. 

Jeśli myślisz, że jes­teś tym, za ko­go uważają cię twoi przy­jaciele i twoi wro­gowie, to znaczy, że z pew­nością siebie nie znasz. 

Le­piej poszu­kać so­bie no­wego przy­jaciela niż płakać po dawnym. 

Na­wet gdy przy­jaciel działa wbrew to­bie, wciąż jest twoim przyjacielem. 

Przy­jaźń zaw­sze jest pożyteczna, a miłość często by­wa szkodliwa. 

Przy­jaźń, która się kończy, tak nap­rawdę nig­dy się nie zaczęła. 

ZAPRASZAM NA MOJEGO PHOTOBLOGA:

KLIK