Don't think that this is it.

skoro wszystko ma swój początek i koniec, to może właśnie teraz jest czas, aby to zakończyć? czuję, że coś się we mnie wypaliło. nie jest tak jak kiedyś, i chyba nigdy nie będzie. może byłoby lepiej, gdybym miała na wszystko wyjebane po całości. ale nie potrafię tak.. mimo wszystko, nie potrafię zamienić się w kamień i wyłączyć uczuć, chociaż tak jest łatwiej..  nieraz słyszy się, że powinno się walczyć o swoje szczęście. ale nawet wtedy, kiedy ta walka sprawia Ci więcej przykrości, niż szczęścia? nawet, kiedy jest to stuprocentowo nierealne? wydaje mi się, że skoro zastanawiam się nad sensem tej walki, to chyba faktycznie nie powinnam w tym dłużej trwać. hm... mówi się, że życie jest tylko krótkim epizodem, w którym udowadniamy sobie, ile jesteśmy warci.. ale sama nie wiem, co chcę sobie tym wszystkim udowodnić.. ostatnio w głowie potrafię ułożyć całe monologi swoich uczuć i emocji, ale w rzeczywistości, nie jestem w stanie wydusić z siebie złamanego słowa.. ale chyba najprzykrzejsze w tym wszystkim jest to, że zawodzę się na tych ludziach, po których bym się tego najmniej spodziewała. ostatni czas odebrał mi nadzieję, że przyjaźń może być trwała i prawdziwa. przyjaźń, to chyba tylko takie puste pojęcie, pod którym nic się nie kryje. ja się zawsze na ludziach zawodzę.

wysiada mi psychika.

"zapraszam do innego świata, bo mojego świata"