Widziałem kilka krwawych dni i zimnych nocy, 

a żar się jeszcze tlił, lecz we mnie uczucia stopił.

Możesz nie widzieć nic, gdy spoglądasz mi w oczy,

ten syf pozbawił mnie jakichkolwiek emocji.

I stawiam kroki, choć czasem burzy się grunt, 

moje stopy przesły setki kilometrów trudnych dróg.

I choć większy ciężar, to mniejszy puls,

i nie mam rezerwy, to serce zamieniam w lód,

znów spoglądam na nią, nie dziwi mnie, że czasem jest zimna

to przyszło samo, przecież kiedyś byliśmy naiwni

mosty się palą i to nie wróci już nigdy,

wypacza na amen zostawia w nas mentalne blizny.

Martwy wzrok, gdy patrzę codziennie, 

ludziom w oczy, lecz to siedzi też we mnie.

siedzi przesłość i tego nie wyrzucę,

jak Sokół zapomniałem uczuć, znów się ich uczę...