- Wyglądasz jakbyś się naćpała...- usłyszałam te słowa stojąc w drzwiach i opierając się o futrynę.
- ... albo jakbyś była zakochana. - dorzuciła babcia widząc nieme wyrzuty w moich oczach.
Pomyślałam, że przesadza, przecież jest w miarę dobrze. Ruszyłam do lustra spoglądając raz po raz w swoje przejrzyste odbicie. Poczułam, że upadam.. ciemność. Obudziłam się cała spocona, nade mną siedział jakby za mgłą jakiś męźczyzna w czerwonym ubraniu.
Uśmiechnął się lekko i powiedział:
- Musisz na siebie uważać i przede wszystkim brać regularnie leki. Nie przemęczaj sama siebie.
Kiwnęłam głową, na znak, że potwierdzam to zdanie. Ale w myślach powiedziałam sobie: Też coś! Po jego odejściu postanowiłam wstać, chwiejnie ruszyłam do kuchni, żeby się czegoś napić. Babcia patrzyła na mnie wystraszona jakbym jej zjadła conajmniej długopis. Nalałam sobie do kubka napoju winogronowego, rozlewając kilka kropel na blat. Przyłożyłam kubek od ust i zaczęłam pić. Ależ dreszcze, poczułam gęsią skórkę. Zapewne od zimnego, orzeźwiającego napoju. Stwierdziłam, że to nie ma sensu. Poszłam po koc, a chwilę później leżałam na kanapie, wylewając cichutko łzy i przeklinając w duchu samą siebie.

Przez chmury widzę promienie miłości
Dają mi ciepło, w czasie, gdy życie jest coraz zimniejsze
Chcę wiedzieć, czym jest miłość, pragnę Ciebie byś mi pokazał.

                                                                                                              ;x