monotonii cudzych stylów
chowam każdy Twój gest
sparaliżowanych dłoni

***

Czasami chciałabym wybiec
gdy dom przepełniony jest słowem
by skosztować chwile ciszy
i żeby tam nie było Ciebie

ani czarnych kruków nad niebem

(wtedy mój szept po omacku szuka Twoich dłoni)

znów wypełniać dom dymem
sparzyć twarz gorącym księżycem
a potem błagać
błagać słońce o trochę cienia
bym mogła schować dusze leżącą pod murem

uciekając wszystkie wybić zęby
o krawężnik na ulicy żelaznej
z bólu krzyknąć i obudzić sąsiadów
tych z dwoma głowami
i resztką zapyziałych marzeń

(...)

jutro jutro na pewno wybiegnę
wybiegnę z przepełnionego dymem domu
na siłę zdepcze próg roztrzaskanych ideałów
zdepcze próg by nie był już moim

jeśli tylko po omacku znajdę klamkę

w ramach walki z systemem ! ;*

;* od wrednej suki dla jamajskiej dziwki

;* dla moich