Nie wiem, ile razy już się żegnałam z tym fotoblogiem. Nigdy do końca mi się to nie udało. Przerwa mogła być nawet półroczna, ale zawsze wracałam. Podobnie jest i teraz, kiedy z usmiechem na twarzy ponownie, po naprawde dłuuugiej przerwie, loguję się na swoje fotoblogowe konto.

Tak dużo się od ostatniego wpisu działo, że naprawde nie wiem od czego zacząć. W wielkim skrócie: udały mi się plany z Poznaniem  :) Na początku było kiepsko. Żyło się za dwa złote dziennie :) Teraz mam już pracę i chociaż wciąż nie jest idealnie, nie narzekam. Poza tym, ku mojemu zdziwieniu, całkiem nieźle mi na tych studiach idzie. Lepiej niż w szkole, nie mogę wyjść z szoku. 

Wygląda na to, że wreszcie zobaczyłam, co to znaczy być samodzielną. Przez tyle lat do tego dążyłam, no to w końcu mam. Nie narzekam, ale czasami fajnie byłoby przyjść do domu i nie martwić się o zrobienie obiadu czy kupienie chleba na rano :) Cieszę się, że uczę się tutaj wszystkiego od początku. Gospodaruję pieniędzmi i swoim czasem, sama też decyduję o tym gdzie pójde i co zrobię. Nikt mnie już za rękę nie prowadzi. Wiem, że dla niektórych to może być śmieszne. W końcu 19 na karku jest, a piszę o takich oczywistościach :) Jak to sie mówi: lepiej późno niż wcale!

Jeszcze niedawno narzekałam na Poznań. Mówiłam, że to za duże miasto, że ja sie tu nie odnajdę. Myślę, że to było spowodowane tylko tym, że Poznań nie jest Koszalinem. Chciałabym tam wracam jak najczęściej, niestety nie jest do końca ode mnie zależne. Mam na biurku zegar od Mai ze zdjeciami całej rodziny, to dobra rzecz jeśli chce się zapomnieć o tęsknocie.

Przez tych kilka miesięcy zdarzyło się więcej niż kiedykolwiek mogłabym przypuszczać. Poznałam mnóstwo świetnych osób, zasmakowałam czegoś zupełnie różnego niż to, co dotychczas znałam. A to dopiero początek! Każdy dzień przynosi coś nowego, codziennie coś się dzieje. Nawet odkładanie nauki "na jutro" ma coś w sobie :) Przecież wiadomo, że nie dodaje tej notki ot tak, po prostu. Kazda wymówka żeby się nie uczyć jest dobra, prawda? :)

Najbardziej w tym wszytkim cieszy mnie fakt, że wszystko idzie po mojej myśli! Bywają dni, kiedy nie jest idealnie, ale w ostateczności wszystko wychodzi na +. Udaje mi się zdawać egzaminy, daje radę tu przetrwać, zawsze mogę liczyć na Markiego pomimo odległości. Jest cudownie i niech tak zostanie!

Jakiś czas temu głęboko wsłuchiwałam się w tę pisoenkę. Nie dodaję jej tutaj bez powodu. Kiedyś, jak po raz 681693 przestanę prowadzic tego fotobloga wejdę tu i posłucham Limp Bizkit- Walking away. Życzę sobie, żeby przypomniały mi sie najlepsze chwile spędzone z tą piosenką. 

A Wam życzę, żeby wszystko układalo się tak dobrze, jak mi. DOpiero kiedy tu przyjechałam przekonałam się w końcu, jak ważne są w życiu pewne wartości: miłość, przyjaźń, szacunek do drugiej osoby. Reszta to sprawy podrzędne i należy się na nich zbytnio skupiać. Cieszę się, że wreszcie poznałam sens tej mądrej myśli w praktyce :)