.

Tyle się zdarzyło. Tyle przeżyliśmy. Minęło tak wiele czasu.

A pewne rzeczy wciąż pozostają niezmienne.

Wracam. Patrzę w przestrzeń. Serce rozdziera ból. Małej dziewczynki? Dorosłej kobiety?

Krzyk. Złość. Nienawiść?

Przede wszystkim brak akceptacji i zrozumienia.

Miłości i czułości.

Nicość, która kroi dusze na małe kawałki.

Gdzie jesteś opoko?

Bezpieczny kawałku tej parszywej ziemii?

Domie? Złota klatko!

Nienawidzę, szanuję i przecież kocham. Jakoś.

Ale to boli. Boli. Boli.

Płacze serce dziewczynki, gdzieś tak głęboko skrywanej.

Warto walczyć?

A może czas budować DOM?

Inny.