Gdzie jest morderca, jego cechy charakteru, jego manie i fobie, które się odciskają tak silnie na morderstwach? Stąd też uwaga, z jaką zawsze śledzono ich na świecie. Ich nastroje, depresje i kaprysy. 
Jest fotografia. Morderca patrzy na forografie i zaraz na mnie. I tak z dwa razy. W jego jasnych oczach dostrzegam skupienie i czuję, że jego myśl zaczyna gorączkowo pracować. Domyślam się, że wiem, nad czym ta myśl w tej chiwili pracuje - ona szuka wyżywienia się na drugiej osobie. Druga osoba nie ma swojej kwalifikacji wypisanej na czole, przeciwinie - druga osoba jest zamaskowana. Zadanie polega na tym, żeby ją zdemaskować. Np. zdzierając skórę z ryja. 
Ten? A może ten? Ten nie, ten wygląda na porządnego człowieka. A myślisz, że morderca ma rogi na głowie? Morderca może wyglądać normalnie, może się nawet dobrotliwie uśmiechać. 
Oczywiście policja nie trafiają, bo pośród tych stu nie było żadnego mordercy. Teraz już nie ma mordercy. Nie ma? Czy można sobie wyobrazić świat bez morderców? 
Myśli policjanta pracują, szukają, przenikają. 
Tylko pytanie - który to on spośród dziesiątków ludzi, którzy cierpliwie oczekują na momen, kiedy na każdym z nich spocznie czujna para jasnych oczu? 
Czasem mówią - nie ma już zabijania. Ale one ciągle są. Są w tym krążeniu między fotografią, a twarzą, w tym natarczywym i świdrującym wpatrywaniu się, w tym badawaczym i podejrzliwym spojrzeniu, w tym namyśle, wahaniu i niepewności, co ostatecznie z nami zrobić. 
Nikt nigdy z nas nie pomyślał, jakie oni musieli mieć kłopoty w dzieciństwie. Nie chcę ich teraz bronić czy coś, ale ich cała nienawiść do ludzi musiała się w nich zbierać całymi latami. 




Idę na dwór z Misiem. 8)