16,5 *54.9*

Nie może być tak, jak bym chciała. Nie mogę chudnąć pieprzonych 300 g na dzień, bo taka już moja porażka. Moje nogi nie mogą chudnąć, brzuch nie chce być płaski. Coś mnie uwiera w głowę. Na codzień się nie boję, a nawet jeśli, to nie przejmuję się, wtedy wszystko idzie łatwiej, wyćwiczona sytuacja. Ale teraz powiedz mi, jak po ponad 15 latach krótkich i rzadkich starań, mam nagle rozwinąć jakieś imaginowane skrzydła i dać z siebie wszystko? Rozwijam swoją wiarę na taką, gdzie jest Bóg, Szatan, Demony i Anioły, ale i tak żaden mnie nie przytula tak, że czuję kogoś obecność. Czasem może jest mi miło, gdy któryś się odezwie, ale czym jest czasem? Czemu to ja zwykle muszę zaczynać wielkie rozmowy z tymi, co nade mną?

Muszę siedzieć sama. Muszę żyć bez ludzi, bo mi tak lepiej. Bo mam pragnienia, do których nie czuję potrzeby dodania kogoś. Czasem myślę, że mogłoby być przyjemnie. Ale nie chcę, jestem za młoda, generalnie to nie czuję, że to miałoby jakiś większy sens. Ja bym się nie otworzyła, blablabla, nie jestem chętna aktualnie. Moje wszystko w zupełności mi wystarczy.

Chciałabym być taka piękna

godna, zachwycająca i taka delikatna, wdzięczna. Wstyd mi za to, jaka jestem.