Lato - czas miłosnych uniesień, czas radości, czas szczęścia, czas wyjazdów za granicę i kąpania się w morzu. Czas kiedy ludzie cieszyli się z drobnostek. Jednak dla mnie był to czas smutku. Nie było mi dane wyjeżdżać nad morze. Byłam w ciąży...

Chciałabym móc napisać, że to długa historia jednak to nieprawda. Ta historia wcale nie jest taka długa. Byłam młoda, naiwna, głupia. Uwierzyłam chłopakowi, że mnie kocha, a on tylko udawał, by mnie wykorzystać. Mając 16 lat chciałam przeżyć cudowną miłość - coś w rodzaju tej w filmach. Od dłuższego czasu podobał mi się jeden chłopak. Lubiany przez wielu ludzi, wysoki brunet z zielonymi oczami. Całkiem dobrze zbudowany, wysportowany - z wyglądu wprost idealny (jak dla mnie). Nie znałam go zbyt dobrze, ale wydawał się w porządku. Pełen energii, uśmiechu, pewny siebie z poczuciem humoru. Gdy go poznałam, okazało się, że naprawdę taki jest. Któregoś razu zagadałam do niego na korytarzu, że niby nie wiem która godzina. Z lekkim uśmiechem odpowiedział mi, a następnie sam dokończył rozmowę. Zapytał się jak mam na imię i takie tam, przegadaliśmy całą 20 minutową przerwę. Po 2 miesiącach co nocnych rozmów, spotykania się w szkole i nie tylko stwierdziliśmy, że chcemy spróbować bycia razem. Po 3 miesiącach związku stwierdził, że chciałby czegoś więcej niż przytulania, pocałunków. Na początku nie byłam przekonana, jednak po jakimś czasie się zgodziłam. Pierwszy raz był niesamowity, całował mnie i pieścił delikatnie. Kolejne razy też nie były złe, lecz bardziej zwracał uwagę na to, by zaspokajać swoje potrzeby. W maju dostałam sms-a, w którym napisał mi, że z nami koniec i że mu się znudziłam. W lipcu okazało się, że jestem w ciąży...