czuję się tak pusta, wypłukana z emocji, uczuć. zero ekscytacji, zero rozczarowania, żalu, smutku, zadowolenia. nic. jakby ta cała woda, którą w siebie wlewam przepłukała mi każdy zakątek ciała.

we wtorek wieczorem, po tych trzech dniach niejedzenia byłam tak okropnie zmęczona. właściwie ten wtorkowy stan i dzisiejsza nieudana głodówka skłoniły mnie do podjęcia decyzji, że trzeba to jakoś inaczej rozplanować. naturalnie, wymyśliłam, że co jakiś czas trzeba zrobić 'normalny dzień'. czyli, zjeść śniadanie no i obiad. miałam na myśli potrawy niskokaloryczne, ewentualnie niewielkie ilości, co by się nie przejeść. chociaz takie rozwiązanie nie jest idealne. narobić sobie smaku i myśleć o tym całym jedzeniu w szafkach i lodówce. wyobrażać sobie, jak ładnie mogłyby pachnieć i smakować. gdzieś pomiędzy frytkami z ogromną ilością soli a ciabatą z warzywami przypomniałam sobie, że na obiedzie nigdy się nie kończyło, więc wróciłam do samej kawy z rana, tak jak to było przez ostatnie dni. swoją drogą, jak w wielkim stopniu mój organizm musi być wyniszczony i wypłukany z jakichkolwiek minerałów. czy to serce jeszcze bije? ale wracając, wychodzę z pomysłu nieziemskiej dawki kofeiny z mlekiem z rana i dodaję do tego śniadanie w postaci czegoś, co trzeba pogryźć. w tej sytuacji 'coś co trzeba pogryźć' oznaczało cokolwiek, ponieważ ja gryzę nawet jogurt naturalny. ostatnio próbowałam przełknąć kaszkę mannę bez ruszania żuchwą, czy włączania w cały ten męczący proces zębów i języka. powiem wam, że nie było to przyjemne doświadczenie, a już na pewno nie trwało krótko. ale ostatecznie: pierwszy plan vs ten z samym śniadaniem. i kiedy miałam już podjąć decyzję, dla mnie oczywistą, wtedy przypomniały mi się wszystkie te dobre obiady, to jak kocham ziemniaki i makaron, kotlety sojowe i tortillę bez tortilli. koniec końców, zgubiłam się i dalej jadę na oślep, bez planu, bez niczego. ten świat należy do mnie.